Merry Christmas from Mindelo

Bedankt voor al jullie berichtjes en support!

We liggen inmiddels voor anker buiten de haven van Mindelo op onze schoongemaakte boot. Vanbinnen is zij weer als 'vanouds', vanbuiten mist er nog een en ander… We zijn afgelopen dagen druk bezig geweest met opties om verder te gaan met onze droomreis. Het is allemaal niet makkelijk te realiseren, maar we blijven positief!

We moeten nu alleen kijken wat er haalbaar is. Dat kunnen we tijdens de feestdagen laten bezinken, die hier groots worden gevierd door de Kaapverdianen maar ook door alle zeilers om ons heen. We wensen jullie fantastische feestdagen toe!

Safe and Sound

Overleven

We kunnen niet beschrijven hoe blij we zijn dat we veilig en wel in de haven van Mindelo (Kaapverden) zijn aangekomen. Het was niet mogelijk geweest zonder de professionele hulp van de Nederlandse kustwacht, superjacht AIR, Ron, onze familie en vrienden die ons de fysieke maar vooral de mentale steun en doorzettingskracht hebben gegeven om hier te komen. Ondanks dat we midden op de oceaan zaten hebben we ons nooit alleen gevoeld.

Cruisersvangnet

We zijn hier fantastisch opgevangen daar onze medecruisers van de Volonté, de Puff en de Wildeman. Daarnaast ontvangen we dagelijks steunende berichten van al onze mede-vertrekkers. We kunnen bij hun ons verhaal doen, al onze spullen staan verspreid op hun boten en ze hebben ons geholpen de Windover weer schoon te maken. We weten niet of we haar hier nog kunnen repareren. 

Het is een lang verhaal, maar we hebben besloten om het hieronder te delen. 

De nacht van

Zondagnacht 7 december, onderweg van La Gomera naar Grenada, zijn we in de buurt van onze eerst waypoint (20N,30W) verrast door een plotselinge storm. We ontvingen goede weerinformatie via de satelliettelefoon en SSB-ontvanger.  We verwachtten die nacht het begin van een aantal dagen erg licht weer. De dagen ervoor hadden we tussen de 15 en 30 kts wind, wolken en af en toe een bui. We schoten goed op, voelden ons goed en genoten van het leven op zee.  

Motorzeilend in een lichte wind voeren we door de donkere nacht. Bij de wisseling van de wacht, toen we allebei buiten waren klom de windmeter plotseling van 5 naar 30-35 kts. Menno ging direct naar voren om de kleine fok te hijsen en het grootzeil te bergen. Helaas kwam de fokkenval vast te zitten door de harde wind en moest deze poging worden gestaakt. Wat nu? Was het weer een bui, maar dan een heftige dit keer? Terwijl we koortsachtig nadachten over een andere mogelijkheid om het grootzeil (met 1 rif erin) te kunnen strijken nam de wind steeds verder toe en verscheen er regelmatig meer dan 40 kts op de teller. 

In korte tijd begonnen de golven met meters toe te nemen. Omdat het donker was konden we dat maar af en toe zien wanneer een bliksemschicht de omgeving verlichtte. Inmiddels vlogen we (halve wind met het grootzeil helemaal open) over steeds hoger wordende golven. Onze windvaan bleef ons nog goed sturen, terwijl de wind naar 50-60 kts vloog, allemaal in een tijdsbestek van nog geen half uur. Hoe lang zou de windvaan dit nog volhouden? Zou de wind iets gaan liggen zodat we het grootzeil naar beneden konden halen? Het was nu te gevaarlijk om naar het voordek te gaan, zonder er afgespoeld te worden. 

De wind nam soms af naar 40 kts om dan snel weer aan te trekken naar de 50-60 kts. We waren voor dergelijk weer uitgerust, maar kregen gewoon niet de kans om de boot er op voor te bereiden. We besloten om zelf te sturen en ruime wind te gaan varen om voor de brekende golven weg te lopen, die steeds meer vat op de boot kregen. Nu ruime wind zeilend verscheen er een golf, nog groter dan alle anderen, achter ons. 

Ondersteboven

De golf deed ons oploeven en brak over ons heen. Op het moment dat de boot ondersteboven sloeg waren we allebei in de kuip met onze harnassen en lifelines bevestigd aan de boot. We werden allebei uit de kuip in zee geslingerd. De boot richtte zich binnen enkele seconden weer op, waardoor de mast brak. Doordat deze over de zijkant in het water hing werkte het als een soort anker en lag de boot relatief stil in de brekende golvenmassa. 

Menno's harnas scheurde kapot bij de val, maar hij wist direct met de beweging van de boot terug aan boord te klimmen. Marielle hing onder de boot, nog steeds met haar lifeline vast aan de kuip. Ze wist zich naar boven te worstelen, maar het was moeilijk om aan boord te komen. Haar lifeline trok haar weg van het zwemtrapje wat Menno inmiddels had opgehangen. Met iedere beweging om boven water te blijven en aan boord te komen raakte ze meer van haar krachten kwijt.

Angstige minuten

Marielle zag zichzelf steeds meer uit het harnas glippen en vroeg als een laatste redmiddel om het liferaft in het water te gooien. Voor Menno was dit een lastig besluit, omdat het vlot ook de enige redding kon zijn als de boot zinkende was in een later stadium. De boot dreef immerse nog. Maar dit kon haar nu redden en zo ging het liferaft over boord. Marielle lag aan loef en het liferaft aan lij.

Marielle wist van haar reddingscursus, waarin een storm op zee in het donker met lichtflitsen was gesimuleerd, dat het nu heel erg lastig was om het stuk naar het vlot te zwemmen. Ze was bang en probeerde rustig na te denken. Hoe zou ze dit gaan doen? Op dat moment vond Menno een andere locatie voor de zwemtrap. Alhoewel ze allebei bijna geen kracht meer hadden kon Marielle zich omhoog duwen met haar benen en kon Menno haar aan haar lifeline de kuip in trekken. Nu allebei aan boord en nog in leven! 

Mast overboord

Binnen was alles ondersteboven. Er stond 10 cm water boven de vloerplanken. Gelukkig vonden we de betonschaar vrij snel. Belangrijkste zorg was nu de mast overboord krijgen om schade aan de romp te voorkomen. Na een tijdje waren alle vallen en stagen doorgeknipt. De mast ging over boord, maar hing nog aan één lange lijn als anker voor de boot, waardoor de boot stil bleef liggen met haar boeg tegen wind en golven in voor enkele uren waarna de lijn knapte.

We gingen terug naar binnen om daar te wachten totdat de storm zou gaan liggen. De wind bleef de hele nacht aanhouden. In die angstige tijd probeerden we bij vlagen de boot te inspecteren (er was een ruit gebroken), te hozen en te bedenken welke stappen we bij daglicht zouden nemen. We besloten de EPIRB nog niet te activeren en bij daglicht de Nederlandse kustwacht te bellen, omdat onze boot dreef en we geen ernstige verwondingen hadden. 

Hulp in actie

Bij het eerste licht belden we meerdere malen met 0900-111, maar kregen geen verbinding. We bereikten Dolf, Menno's vader, met het verzoek om de Nederlandse kustwacht te alarmeren. We hadden dit nooit willen doen maar zagen geen andere weg. We waren direct met de kustwacht in contact via een ander nummer. We konden de situatie overleggen en gingen tot actie over. De NL kustwacht ging bij de Kaapverdiaanse kustwacht informeren wat de reddingsmogelijkheden waren. Wij gingen de schade opnemen en kijken of we de motor konden starten. We moesten het reddingsvlot verwijderen die door het knappen van het "anker" verstrikt was geraakt aan de achterzijde van het schip. We kregen de schroef vrij en de motor sprong meteen aan.

Onze enige manier om de omliggende boten te waarschuwen voor dit weer was door Ron, een medezeiler te mailen, die via SSB met de andere zeilers contact onderhield. Ron werd bereikt en gaf die ochtend de situatie door aan de andere schepen 100+ mijlen bij ons vandaan. Zij konden gelukkig uitwijken. Hij heeft gedurende de hele reis naar Mindelo contact met ons gehouden, meegeleefd en meegedacht. 

Terug naar Kaapverden

We gaven eerder die ochtend aan dat als er hulp geboden kon worden wij bereid waren het schip te verlaten, met name uit angst en onzekerheid over het weer. Vanuit de Kaapverden bleek er echter niets mogelijk te zijn. Inmiddels onderweg naar Mindelo berustte we in het feit dat er geen directe hulp geboden kon worden. Ons grootste zorg ging nu om diesel, we hadden nog 40 liter. We hebben nooit veel diesel aan boord en een deel was van dek gespoeld in de storm. We konden hiermee nog 200 mijl vooruit, van de 400 mijl die we moesten afleggen. 

Hulp van superjacht AIR

De kustwacht vond contact met scheepvaart om ons heen. Ons satelliet telefoonnummer werd doorgegeven aan twee schepen.  De kustwacht hield contact met hen. Wij gaven iedere twee uur onze positie door en status van ons en de boot. Uiteindelijk bleek superjacht AIR, onderweg naar Sint Maarten, 60 mijl Noord van ons het dichtste bij. Zij voeren die ochtend door 55 kts wind. Zij waren bereid hun koers te wijzigen, ons te bevoorraden met diesel en boden de mogelijkheid tot professionele hulp. 

Overdag repareerden we de ruit, vulde diesel bij in onze dagtank en hingen een stroblight achterop de boot. Met AIR en de kustwacht bespraken we onze POS veelvuldig. Toen ze 's nachts binnen VHF bereik kwamen (handheld) staken we in overleg vuurpijlen af om hen dichter bij ons te brengen. Eenmaal dichter in de buurt konden zij het signaal van de man overboord zender opvangen die wij hadden aangezet. Zij boden ons de meest professionele hulp die je maar kan bedenken!!! Aan een lange drijvende lijn met fenders zat niet alleen meer dan genoeg diesel, maar ook eten en drinken (zelfs warme soep!). 

We zijn hun zo dankbaar dat ze naar ons uit hebben willen wijken! Hun aanwezigheid sterkte ons enorm om zelf door te blijven gaan naar de Kaapverden! 

Weervertrouwen

Op onze weerkaarten hadden we gezien dat we op onze route naar Kaapverden door een beginnend laag zouden moeten motoren. De kustwacht bood ons via het KNMI extra weerinformatie. Het was voor ons moeilijk om het onweer om ons heen te beoordelen en vertrouwen in het weer op te brengen. Gelukkig kon ook de kapitein van de AIR bevestigen dat er geen extreme wind meer in het onweer zat op onze route.

De resterende 280 mijl slonk onze angst en groeide ons vertrouwen. Deze mijlen waren een achtbaan van emoties. We liepen om beurten wacht en kwamen beetje bij beetje, mijl na mijl dichter bij land. Zou de motor het volhouden? Zou de boot heel blijven? We bedachten back-up plan na back-up plan. Soms waren we bang, op andere momenten zagen we de schoonheid weer zo duidelijk die de zee ook te bieden heeft en waarom we op reis zijn gegaan. Het liet ons realiseren dat onze droom niet met de mast van dek gespoeld is, maar nog steeds aanwezig is. We huilden tegelijkertijd van verdriet om het feit dat dit nu tot een einde zou komen en van blijdschap dat we nog in leven waren.

Land aanlopen

De spanning kwam weer even terug in de aanloop van de Kaapverdische eilanden. We besloten vaart te minderen om niet midden in de nacht maar met het eerste daglicht aan te kunnen lopen. De dag ervoor hadden we met de spiboom een noodzeiltje gemaakt wat in de accelererende winden tussen de eilanden goed van pas kwam om ons op een voordewindse koers te houden. Het eerste VHF contact met onze cruisingvrienden en ze uiteindelijk allemaal op de steiger zien staan om ons op te vangen was erg emotioneel. We hadden het gehaald!

Leven

We weten niet hoe we jullie, onze redders en ondersteuners, kunnen bedanken. Hoe bedank je iemand die je leven heeft gered? Om, met de steun uit allerlei hoeken, de Windover weer in de haven van Mindelo aan te kunnen meren geeft ons ontzettend veel positieve energie!!! We zijn zo blij dat we de kans hebben gekregen om dit te volbrengen. We zijn nog in leven en het geluk is aan onze zijde dat we samen over een toekomst na kunnen denken. Wat die toekomst ook mag zijn…

Hele warme groeten voor jullie allemaal vanaf de Kaapverdische eilanden, Mindelo,

Menno & Marielle 

Familie-eilanden en Oversteek-kriebels

Onze familie zag flink wat zeemijlen aan zich voorbij gaan in het vliegtuig. Binnen een aantal uren waren zij op de bestemming, wat ons bijna een half jaar kostte. Ook voor ons vliegt de tijd. Met onze familie ervoeren we weer even een leven in luxe met een warme douche, een wasmachine, heerlijk eten en een echt bed om in te slapen. Maar het allerleukste was om weer samen te zijn, de eilanden te ondekken en ons leven op de boot te laten zien. Een blik zegt uiteindelijk meer dan woorden. Zo brachten de prachtige groene levada's van Madeira en de rode cactusbezaaide aarde van Tenerife ons op La Gomera. Waar de vraag rees: Hoe gaan we nu weer "back to basics"?

Ons inmiddels vertrouwde bootleven is echter zo weer gewend en voelt als thuis. Al is het een huis midden in een grote verbouwing. De kluslijst ligt weer op tafel, we houden grote schoonmaak en denken na over hoe we alles opnieuw in kunnen ruimen. Het lijkt wel alsof we opnieuw vertrekken. Met drie of vier weken oceaan voor ons is alles anders. Waar laten we al het extra water? Gaan we spekjes en mozarella wecken? Kunnen we nog een blik kwijt? Gaan we onze weerkaarten binnen halen met de satelliettelefoon of krijgen we onze speciale ontvanger nog aan de praat? Waarom schavielt die val nu steeds door? De vertrekvragen stapelen zich weer op. Maar dit keer in een andere omgeving. Een plons in het water bij het naastgelegen strandje, een mooie wandeling door het natuurpark of een rondje hardlopen langs de boulevard geeft ons weer verkoeling als de grond ons wat heet onder de voeten wordt. Het eiland is prachtig, de mensen hartelijk en in de haven ligt wederom een bonte verzameling boten, die zich ook voorbereiden op "de grote oversteek". Daarmee is opnieuw vertrekken niet alleen een veelvragende maar vooral ook een gezellige bezigheid!

Nu de kerstmutsen klaar liggen en onze lijst ver is afgestreept wordt het tijd om weer los te gooien. Alleen het 'winterse weer' houdt ons nu nog even tegen. De tropische dagen worden afgewisseld met harde wind, kou en regen. Jullie kunnen onze voortgang de komende weken volgen: check hier waar we zijn. Fijne Sinterkerst en tot aan de overkant!

Wil je meer lezen? Er staat een stukje over ons in Zilt Magazine!
Wil je meer foto's zien? Ga naar onze Facebook page!

Twenty Eight Feet: Life on a little wooden boat

Marielle's broertje stuurde deze gave film! # ter inspiratie!


Twenty Eight Feet: life on a little wooden boat from kevinAfraser on Vimeo.

Vergezichten en Vertrekkerseiland

Drie maanden geleden liepen we voor het laatst de ons zo vertrouwde steiger af in Naarden. Vandaag liggen we voor anker met 1000km oceaan tussen ons en de Portugese kust. De afgelopen dagen gleden we over het water en met onze ogen dicht hadden we zo op het IJmeer kunnen zijn voor een rondje Pampus. Maar het heldere donkerblauwe water en de diepte op de kaart (4000+ meter) verraadde dat we ergens anders waren. Met open ogen keken we naar de eindeloze vergezichten, prachtige wolkenpartijen en genoten we van de aanhoudende wind in de zeilen. Hiervoor zijn we op reis gegaan!

Net als in Coruña, na de oversteek van Biskaje, vieren hier boten uit allerlei landen hun tweede mijlpaal. We delen dezelfde euforie als toen, maar je kan zien dat iedereen iets langer onderweg is. In de haven worden handwasjes gedaan van de inmiddels wat vaal geworden kleren. En vele bruingebrande gezichten verruilen na een nachtje bijtanken de beschutte havenmuur voor een plek voor anker. Op die havenmuur ontdekken wij, tussen allerlei schilderingen van boten die ons voor zijn gegaan, bekende namen. Voor vertrek verslonden wij hun blogs en droomden over deze reis "die we ooit eens zouden gaan maken." En nu zijn we zelf onderweg. Het voelt net zo onwerkelijk als dat het realiteit is. We hebben nog vele mijlen voor ons liggen, maar laten hier tussen de rest ook ons eerste spoor achter!

Wil je meer weten over hoe het ons vergaan is op zee? Check dan dit filmpje:

En begeleidende foto's zijn te vinden op facebook.

Snippers

Verspreid over de boot liggen meerdere stukjes blog. Bulletpoints over ons leven aan boord, het feit dat we al enige tijd geen kakkerlak meer hebben gezien, anekdotes van verschillende momenten en de ongekende vriendelijkheid van de Portugezen.

(...) iets over de wind. Die komt uit de tegenovergestelde richting van wat "normaal" is in deze tijd van het jaar. Over 10 dagen voor anker hebben we nog iets staan, dat we elkaar dan nog steeds niet zat zijn! Of is dat te cheasy? Daarnaast is het leuk om, na onze vorige blog, nu de kant van het reizen te laten zien waar we zo van genieten. Anders beginnen jullie je nog zorgen te maken. 

(...) Obrigada, Obrigado! We zijn nog niet eerder in een land geweest, waar de mensen zo vriendelijk zijn, terwijl we slechts één woord van hun taal spreken. De onbekende "ois" en "shj" klanken toveren onze handen en voeten naar buiten. Zo zijn we toch in gesprek of we nu in de winkel, op straat of bij de bakker zijn. En het resulteert in een gratis film, veel kleine koffietjes en twee keer een onverwachte lift!

(...) Porto en Lissabon, 'weekendje weg' locaties bij uitstek voor veel Nederlanders, merken we als de gezinnen, jaarclubs en verliefde stelletjes elkaar op iedere straathoek passeren. Ook wij doen mee en hoppen over de bruggen en steile straten, waarbij we in aantrekkelijke barretjes belanden om tussen de locals "caffè" te drinken, we eten verse vis, gaan uitgebreid lunchen en drinken koude biertjes op het terras. Hmmm... hoe lekker kan het leven zijn? Het herinnert ons weer even aan ons "vorige" yuppenbestaan.

(...) gewapend met een foto van zijn beste coupe gaat Menno een Portugees kapperszaakje binnen. Twee kapsters zijn luid pratend twee klanten een 'coupje kleiner' aan het maken. Nog net voor sluitingstijd is Menno aan de beurt. Luid roddelend over 'ene Patricia' wordt Menno, onder veel handgebaren en af en toe de schaar wegsmijtend, geknipt. Een beetje beduusd stapt hij met een kapsel dat als twee druppels water op de foto lijkt het zaakje weer uit.

(...) nemen we plaats in de grote zaal. Voor ons een jury van Portugese bruin gebrande gezichten getooid met blonde lokken of grijzende slapen. We verstaan er niets van maar kunnen concluderen uit de begeleidende foto's dat ze iets vertellen over de surfgeschiedenis van Peniche. Ze praten zo geanimeerd dat we aan onze stoel gekluisterd blijven zitten. Ze geven elkaar al schouderkloppend wisselend het woord en maken voortdurend grappen waar het complete Portugese publiek om dubbel ligt. Zo natuurlijk presenteren? Nog niet vaak gezien!

(...) de beginselen van het 'dolce far niente', voor anker, niet weten welke dag het is, slenteren, surfen, sporten, WiFi bij de Mc Donald's, Zweedse balletjes bij de IKEA, lezen, film kijken, uitzoeken waar we heen gaan met tegenwind, boodschappen doen, koken, gastvrij ontvangen worden door de Volonté op hun boot, wassen bij een 24uur shopje, reizen met ons varende huis, vrij om te gaan en staan waar we willen, als het weer het toe laat, komen we samen op de mooiste plekjes... :)!

Meer foto's ter illustratie zijn te vinden op onze Windoversea facebookpage.

Windsurfen Lagoa de Albufeira

Kiten op Lagoa de Albufeira

Dagje kiten op Lagoa de Albufeira, nabij Sesimbra

Perspectief

             

Vanuit welk perspectief je kijkt, bepaalt de manier waarop je het ziet. We merken dat de plaatjes de we in ons hoofd hebben, bepalen hoe we iedere dag op de boot ervaren.

Met het overwinningsgevoel van de oversteek van Biscaje zijn we aangekomen in een nieuw hoofdstuk van onze reis. Opkruisend door de mist en vissersbootjes ontwijkend vangen we net een glimp op van de beruchte kaap de Finisterre. Onze eerste tijd in Spanje met een fleechetrui bij een kacheltje op de boot? Dat hadden we niet verwacht. We zien uit naar de prachtige eilanden van het natuurpark Ciès, waar we heen kunnen zodra onze vergunning om te ankeren binnen is. Tot in de late uurtjes borrelend met Nederlandse boten, die soortgelijke reisplannen hebben, blijkt dat we niet de enige zijn. Als de zon stralend terug keert, verandert de grauwe omgeving in een prachtige ankerbaai. Al surfend, lezend en wandelend langs het strand is de mist snel vergeten, maar laat ons niet met rust. Net als de vele toeristen en andere boten, waarmee zelfs het natuurpark Ciès volstroomt. We motoren ons een weg door het hoogseizoen. Wind om te zeilen blijft uit en we missen gek genoeg het gevoel van vrijheid en avontuur waarvoor we op reis zijn gegaan. Het is soms een hele kunst om al onze verwachtingen los te laten en gewoon te genieten van het moment en de omgeving!

Onze wens voor avontuur vinden we terug in het Portugese Porto. We liggen in de rivier van deze prachtige stad en met laag water stroomt niet alleen afval rond onze boot, maar brengt ook een ongenodigde gast aan boord. Dan bedoelen we niet de vriendin van Marielle die een dag eerder gezellig met ons mee zeilt en waarmee we met haar jaarclub Porto's port proeven. Maar degene die na onze eerste gedachte "is het een sprinkhaan?", toch echt een kakkerlak blijkt te zijn.

We verwijderen al sinds vertrek uit Nederland het verpakkingsmateriaal van onze inkopen, doen het eten in plastic bakjes en onze schoenen in een bak op dek. Toch hebben we kakkerlakken op de boot. We hadden dit pas later verwacht. "Zou iedereen ons nu vies vinden? Waar hebben we dit aan verdiend?", denken we als we er 's nachts boven ons bed recht één aankijken. Ons kakkerlakkenavontuur beheerst ons doen en laten. Ons veilige mooigemaakte huis geeft nu overal jeuk en een onwelkom gevoel. Na al dit gezwelg in zelfmedelijden is het tijd voor actie! 

We houden grote schoonmaak. Met iedere centimeter die we uitkammen en opnieuw inruimen komt er weer ruimte in ons hoofd voor andere dingen. De paar die we zien roeien we uit. Nu hopen dat ze nog geen eitjes hebben gelegd in de onbereikbare gaten en kieren van de boot. Op een zeilersblog lezen we: "Ik had gedacht met smetvrees geen kakkerlakken aan boord te krijgen... Nu tijdens het koken sla ik er gewoon een dood en ga ik weer door." Over perspectief gesproken…

Cabo Finisterre in de mist!

In mist en regen ronden we Cabo Finsterre!

Biskaje in beeld!

N.B. Alleen via laptop of computer te bekijken.. 

Hebben jullie al een ritme te pakken?

Vrienden en familie stellen ons vaak bovenstaande vraag. Daarin zijn we niet de enige blijkt na het delen van ervarigen met de Antares en Volonté. We liggen samen in de haven van la Coruna. De vlaggen van diverse nationaliteiten wapperen hier vrolijk in de wind. Iedereen lijkt blij te zijn dat het beruchte Biskaje erop zit en het heel erg bleek mee te vallen. Mensen liggen languit in de kuip te zonnen of een boek te lezen, gezamenlijk worden reparaties uitgevoerd en kinderen vinden nieuwe speelkameraadjes. Bezoek komt nieuwsgierig inspecteren of alles nog goed gaat met de avonturiers. Ons bezoek kwam een paar dagen eerder langs. 

Twee vriendinnen van Marielle doorkruisten half Frankrijk om ons in Camaret te ontmoeten. Een heerlijk lang weekend, waarin ze het bootleven compleet mee maakten. Van douchen in de kuip tot de spanning van een naderende oversteek met het bekijken van weerkaarten en onderlinge discussies. Het gaf ons de gelegenheid om de tijd te nemen. Wandelen langs kliffen, luieren aan zee, BBQ'n bij ondergaande zon en verse pizza bakken! Genieten!

Als hun auto steeds kleiner wordt en uiteindelijk om de hoek verdwijnt, krijgt onze hamvraag weer alle aandacht: "Gaan we zo Biskaje oversteken?" Twijfelend bestuderen we nogmaals alle kaarten. "Waait het niet te hard? Komt er geen gek front aan met buien? Moeten we niet eerst nog uitrusten?", gonst het door ons hoofd. Maar we willen ook zo graag door naar Spanje en niet hoeven motoren! Dus besluiten we in de laatste seconde om toch maar gewoon te gaan.

Naast wat zeeziekte en ronddolende vissersboten, hebben we vooral mooie zeildagen en nachten. Ieder zeil wat we mee hebben staat een keer op ons voordek.  In Spanje komt het besef dat we hier toch echt zelf naartoe zijn gezeild. Dat moet worden gevierd! Als we de stad in lopen voelt de skyline aan als Rotterdam, maar op het bruisende grote plein worden we omringt door Spaans geroezemoes. Het is al bijna middernacht, maar iedereen gaat hier net aan tafel en luidt met elkaar het weekend in. Dat doen wij ook!

Bij het aanmelden in de haven vragen ze naar onze volgende bestemming. We weten nog niet eens wat we die dag gaan doen, laat staan waar we heen gaan. "Further South," wordt genoteerd. Dat zegt denk ik veel over ons ritme. 

"Kapen zijn apen" en " Waar zijn de hippies?"

Een maand geleden vertrokken we uit Nederland. We hebben sindsdien vaak moeten horen dat we geen échte Nederlanders zijn, aangezien het wk voetbal compleet aan ons voorbij ging. Het nieuws over MH17 bereikt ons via Skype, als we mijn broertje feliciteren met zijn verjaardag: "Of we het al hebben gehoord?" Verbijsterd luisteren we. Nederland rouwt en is ineens weer heel dichtbij. Het laat ons hier op de boot stil staan bij hoe dankbaar we zijn dat we deze reis kunnen maken.

Niet dat alles alleen maar rozengeur en maneschijn is. Grote tegenslagen zijn ons echter bespaard gebleven, we zijn al aardig uitgerust en beginnen te wennen aan het leven aan boord. Ook dat kent natuurlijk zijn eigen hoogte- en dieptepunten. Afgelopen weken bestaat het uit:

• Jean Heylbroeck, Menno's grote zeilheld, ontmoeten! De man, die in een wereld zonder wifi met minimale middelen de wereld rond zeilde en nu gewoon bij ons in de haven lag. #Bewondering
• Kaap de la Hague met springtij overwinnen! Drijfnat van de steile brekende golven en met klamme handjes iedere keer dat we van de top een gat in vallen, knopen we in onze oren: #Kapen zijn apen!
• Niet kunnen slapen voor anker! Uiteindelijk groeit het vertrouwen en vallen we ook golvend in slaap. #Dromen met één oog open
• Een steile klifwandeling bij Guernsey ontdekken! Uitkijkend over prachtige bloemen en de zee, duiken we het ijskoude water in. #Brrr...
• Iedere keer rekening houden met de stroming, het getij en de rotsen! De Kanaaleilanden zijn uitdagend vaargebied met alle 'eddies' en 'heavy overfalls'. #Lange leve de Reeds Almanac
• Hoge verwachtingen hebben van het zelfvoorzienende autoloze eiland Sark! Maar op het prachtige eiland wel in iedere straat een tractor tegen komen. #Waar zijn de hippies?
• Onze eerste vis vangen! Maar hem weer terug gooien omdat hij te mooi is... #Te mooi om op te eten
• Moeten motoren! Omdat de door ons verwachtte wind niet komt... #Vloeken en tieren
• Gelijkgestemden ontmoeten! Jonge mensen die net als wij ook onderweg zijn om hun droom waar te maken. #Inspirerend
• In de nacht een 'silent disco' houden in de kuip en kijken naar de eindeloze zee van sterren! #Handjes in de lucht
• Vanuit de frisse temperaturen nu in het zomerse 30 graden belanden en binnenkort Biskaje oversteken! #Op naar Spanje

Starters op zee

De was hangt buiten te drogen en Menno checkt of we nog genoeg diesel hebben. "Nog half vol," klinkt het uit de kuip. Zo voelen we ons zelf ook afgelopen twee weken, een beetje halfvol. Soms knijpen we elkaar in de arm en dansen we op de boot: "We zijn nu echt vertrokken!" Het andere moment zijn we gestrest en voelt het alsof we ergens op tijd een pakketje moeten bezorgen. Nog steeds moe van alle voorbereidingen, maar enthousiast over onze nieuwe manier van leven. We zijn nog geen volledige wereldzeezeilers, maar starters aan het begin van een groots avontuur. De vraag is of het erg is.

Iets nieuws beginnen is spannend. Sinds we 1,5 week geleden uit de Roompot weg zijn gevaren is iedere haven, zee en land onbekend terrein. We moeten alles zelf ontdekken, keuzes maken en problemen oplossen. Waar gaan we naartoe, hoe gaan we varen en wat doet het weer, de wind en de stroming? Tegelijkertijd is het juist die uitdaging, die het leuk maakt!

Zo besluiten we niet naar Engeland te gaan, maar in één ruk door te varen naar Cherbourg. We zien onderweg niets anders dan de nacht, de sterren, de boot en een golvende zee. We ontdekken dat steden als Dunkerque en Cherbourg niet grauw, grijs en koud, maar hip, zonnig en gezellig zijn. Zeker als we terecht komen in een week lang feest vanwege het einde van de zeilwedstrijd Figaro. We praten met andere zeilers, kijken bootjes, zien handige oplossingen en klussen ze vervolgens zelf aan onze boot. Zo belanden we met gehuurde fietsen in de plaatselijke versie van de gamma. Volgeladen met lange pvc buizen fietsen we, onder veel bekijks, weer terug naar de boot. 

We genieten ervan om in Frankrijk te zijn. We zien hier veel soortgelijke boten en zo nu en dan staat er een mannetje naast onze boot: "aah, j'adore ton bateau!" Vaak hebben ze er zelf een in hun bezit gehad en als ze de leeftijd nog hadden zouden ze zo aan boord stappen en met ons mee gaan. Want wij gaan weer verder. De komende tijd zullen we, na de Kanaaleilanden, de Franse kust verder afzakken om uiteindelijk te wachten op goed weer om de Golf van Biskaje over te steken. Spannend, maar ook leuk, zo'n nieuw avontuur!

De aller-allerlaatste loodjes, vaar-wel!

Wat hebben jullie het ons moeilijk gemaakt! Zulke lieve woorden, gezelligheid en tal van leuke en praktische cadeau's voor aan boord tijdens onze goodbye at the boat borrel: Het was fantastisch!

Waarom zouden we weg gaan voor 1,5-2 jaar en al onze lieve vrienden en familie hier achterlaten? Daar hebben jullie toch niet om gevraagd? Wat gaan we doen alleen op zee terwijl we hier alles hebben? 

Toch hebben we besloten het avontuur tegemoet te gaan... Afgelopen woensdag ochtend zeiden we onze geliefde jachthaven Naarden gedag! Hier zijn we nu: huidige positie.

Alle clichés zijn waar:

- "De boot is nooit af." We kunnen altijd dingen verzinnen om het nog beter te maken, maar we zijn er klaar voor. De rest kan onderweg!

- "De laatste loodjes wegen het zwaarst." Afgelopen week regelden we vanalles, wat komt er toch een hoop bij kijken! En we klusten aan de boot, terwijl we moe zijn en ook een beetje verdrietig van alles wat we achter laten. Met heel wat ritjes op en neer van Menno's ouders (bedankt!) kwam alles aan boord en werd zelfs onze nieuwe ankerketting (waar een slechte schakel in zat) nog last-minute omgeruild.

- "Wat je hier niet eet, eet je straks ook niet. Boodschappen kan je ook onderweg doen." Dit hoorde we uit betrouwbare vertrekkersbronnen. Maar toch hebben we zakjes meegenomen om zelf yoghurt te maken en nemen we tal van blikvoer mee wat we nog nooit eerder hebben gegeten (waaronder heel veel eend in blik met dank aan onze ouders).

- "De boot is altijd te klein." Twee kamers vol spullen moesten op onze kleine boot. Maar het is gelukt! We liggen wel 10 cm lager en zijn nog nooit zo zwaar geweest, maar het vaart, ongelofelijk maar waar, nog steeds super!

Afscheid nemen is een beetje sterven; sterven aan dat waarvan men houdt. Men laat een beetje van zichzelf achter in ieder uur en elke plaats. - E. Haracourt

Mooier kunnen we het niet zeggen! Vaarwel en tot ziens! 

Schildersurvival en helpende handjes

Afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Dat we aankomende zaterdag afscheid nemen van familie en vrienden voelt onwerkelijk. Maar het gaat nu echt gebeuren! De boot schommelt weer vertrouwd in het water, na de lange maanden op de vaste wal. Het voelt weer als thuis. Ze ligt tevreden te wachten totdat we nu echt weg kunnen gaan.

Ze heeft nog voor wat uitdagingen gezorgd afgelopen weken, want als je uit '79 komt, heb je natuurlijk wel bepaalde eisen... Wat een geluk dat Menno zo veel geduld met haar heeft! We vonden onderdelen of lieten ze namaken. Het weer zorgde voor een week vertraging in ons schilderschema en doordat het één wat later (geleverd) werd konden we soms niet door met het ander. Maar al met al zijn we heel tevreden! Na weken waarin ons nieuwe huis een klein bouwdepot leek, beginnen nu de resultaten vanuit allerlei hoeken zichtbaar te worden. Dankzij Menno's vele uurtjes op de boot, maar ook door de helpende handen vanuit allerlei windrichtingen. Dank aan:

• Maarten, Daan en kleine Ties: voor hun inspirerende blog, alle tips, spullen en hulp bij covercreatie! Hun mooie Lola ligt te koop na hun reis rond de wereld, voor als jij ook geïnspireerd bent...
• Fam. Quik: voor alle handige tips en spullen die we hebben kunnen overnemen! 
• Kees: Menno's steun en toeverlaat op motorisch gebied de afgelopen jaren!
• Jumbo: voor het sponsoren van onze liferaft en vervangen van onze buiskap!
• Bingham: voor de prachtige olifant in het zeil en de vlaggetjes!
• Ellenmarie: voor het bedenken van slimme toepassingen en hulp bij het klussen!
• Onze ouders: vanwege hun vertrouwen en hulp, blikvoervoorraad uit Frankijk, logeermogelijkheden en begrijpen van de weersvoorspellingen!
• Sanne, Bart en kleine Ella:: voor de Mc. Dreamy medische hulpdienst en 'waar is Mjenno?'! 
• Marc en Finn: voor de gezamenlijke studiedagen, muziekinspiratie en vrolijke viervoeter afleiding!
• en al onze familie en vrienden: voor het aanhoren van onze bootverhalen, geven van adviezen en de afleiding die we hadden met tal van leuke activiteiten en etentjes ter afscheid! 

Zaterdag heffen we het glas op het begin van ons avontuur. Na de allerlaatste klussen en inladen van de boodschappen vertrekken we. Wanneer precies? Dat laten we van het weer afhangen. Waar gaan we als eerste naartoe? Bijkomen voor anker in Nederland!

De Blauwe Vlag en Barack Obama

Afgelopen week voelden we ons vereerd. We reden de boot dit keer voorbij en kwamen uit in IJmuiden. Een dagje geen geklus maar een warm welkom in de top van de Holiday Inn, uitkijkend over het strand en de haven. Dit stukje Nederland werd uitgebreid belicht tijdens  de toespraak van de ‘Obama look-a-like’ burgemeester. We werden geïnspireerd door de oprechte opening van de voorzitter van deze stichting en ontvingen onder applaus van alle jacht en strandeigenaren ons eigen vlag en vaandel. Na een enthousiastmerend verhaal van Peter Timofeeff over het weer, namen al deze jachthavens en gemeentes ook hun “Blauwe Vlag” in ontvangst. Maar wat is de “Blauwe Vlag”?

De Blauwe Vlag is een internationale milieuonderscheiding, die jaarlijks wordt toegekend aan meer dan 3500 jachthavens en stranden in Europa, Zuid-Afrika, Marokko, Nieuw Zeeland, Canada en het Caribisch gebied. Het doel is te zorgen voor schoon en veilig water, mooie natuur en een gezond milieu. De Blauwe Vlag is een initiatief van FEE (Foundation for Environmental Education), een internationaal netwerk voor natuur- en milieuvoorlichting.  Als surfers en zeilers hebben wij ook hart voor de oceaan en de stranden en proberen wij onze reis zo duurzaam mogelijk te volbrengen. We kwamen zo met de stichting in contact en zullen haar boodschap de wereld mee overnemen. Gedurende onze reis zullen we vast nog veel van hun havens en stranden tegen komen.

Kortom, een heerlijke dag, even buiten ons klusschema, die we mochten afsluiten met een bezoek aan het Forteiland IJmuiden. Bedankt Blauwe Vlag!

Bonnetjes, Klussen en Stress(?)

Zijn we druk? "Ja." Hebben we stress? "Nee, nog niet." Alhoewel? Afgelopen week werd eindelijk onze nieuwe buiskap opgeleverd. We hebben er lang op moeten wachten en helaas was het niet wat we er van verwacht en gehoopt hadden. Zouden we nog wel een nieuwe buiskap kunnen laten maken voor vertrek?

Gelukkig konden we bij een andere zeilmaker terecht en is de buiskap nog net op tijd klaar. Dat betekent dat alles nog steeds volgens planning verloopt. In januari hebben we voor het overzicht een planning gemaakt van al onze klussen, de zware en lichte over de maanden verdeeld, onze administratieve acties, de begroting en onze daadwerkelijke kosten. En de houden we wekelijks bij, althans wat we al dan niet van de kluslijst uitvoeren. 

Vaak begint de dag met het een en eindigen we totaal ergens anders dan we verwacht hadden. "O nee, nu heb ik juist mijn gereedschap voor deze klus thuis laten liggen.","Dit moertje wat ik heb gekocht past net niet." en "Ik ga het toch anders doen.", zijn zinnen die een totaal andere draai aan de dag kunnen geven. Dit zorgt er ook  voor dat we inmiddels een hele stapel bonnetjes hebben liggen van diverse aankopen, waarvan een deel weer terug moet, geruild of bijgewerkt in de begroting! Algehele vertrekstress hebben we dus nog niet, bonnetjesstress wel! 

Hoe alternatief zijn wij?

Dat is de vraag. We beëindigen onze huur, verkopen (bijna) al onze spullen en zeggen (tijdelijk) onze baan op. Twee jaar lang zullen we ons eigen brood bakken, wonen in ons varende huis en kijken waar de wind ons brengt. Alternatief? We varen "de standaard route". En vandaag ontmoetten we nog meer alternatievelingen, die net als wij, ook deze zomer hun droom gaan verwezenlijken. Alle laatste tips, tricks en de kaartjes van onze websites zijn uitgewisseld. Onze eerste 'sundowner' zit erop en we kijken uit naar de vele die nog zullen volgen!

"Weer of geen weer?"

"Gaan we of blijven we nog een dag liggen?" Dat vroegen we ons al vaak af tijdens onze eerdere expedities. Afhankelijk van de weersvoorspellingen kozen we dan wel of niet voor vertrek. Voor de grote reis waar we nu voor staan zullen we, in plaats van meren en zeeën, oceanen oversteken. Met drie soms vier weken alleen maar blauw in het vooruitzicht zal het antwoord op deze vraag alleen nog maar spannender worden. Noodzaak om ons goed voor te bereiden!

Afgelopen zaterdag volgde Marielle de training 'Toegepaste Meteo voor vertrekkers' gegeven door Nimos en Zilt Magazine. Menno koos die dag voor het ondergaan van meteo in de praktijk bij zijn sloeproeiwedstrijd door de Utrechtse grachten. We zijn, na wat kennisoverdracht, samen weer heel wat wijzer. We kunnen nu:

• de gevolgen van El Nino in de gaten houden in de Pacific
• gribfiles beter beoordelen
• van een weerkaart aflezen hoeveel wind en neerslag we kunnen verwachten
• werken met verschillende weerkaarten van over de hele wereld
• de hoogte van de satelliettelefoonrekening beperken
• de beste ankerplek bepalen
• orkanen mijden
• de laptop waarschijnlijk langer aan boord houden dan een 0.5 jaar
• onze optimale route bepalen
• en nog veel meer!

"Word ik gebeten door een aap?" en "SSB, ja of nee?"

Veel vragen houden ons bezig deze laatste weken voor vertrek en gelukkig hebben we ook al een hoop antwoorden. Een vraag die we iedere keer dachten beantwoord te hebben, kroop toch weer terug op onze 'to-do lijst': "Wel of geen SSB?"

Voor de niet-vertrekkers: met een SSB zender en ontvanger is het mogelijk op lange afstanden tegen lage kosten contact te houden met andere schepen, berichten te versturen, te ontvangen en weerkaarten binnen te halen. Waarom zou je dat niet willen?

Naast de voordelen zijn er ook een hoop nadelen: de kosten voor aanschaf zijn hoog, de installatie ingewikkeld, het energieverbruik hoog, het zijn weer extra kilo's die mee moeten, het gebruiksgemak kan beter en er is een diploma voor nodig... Dus bleef de vraag: "Gaat de SSB nu wel of niet mee?"

Uiteindelijk nemen we hem niet mee. Het kost te veel energie, zowel om het te gebruiken, als om het te installeren. Eenzelfde energiezuinig alternatief hebben we nog niet gevonden. Wel meerdere mogelijkheden, waarmee we uiteindelijk hetzelfde bereiken. Wat zou het fijn zijn als er één apparaat op de markt komt, waarmee je wereldwijd kan bellen, weerkaarten binnen kan halen, berichten kan sturen en ontvangen, een noodsignaal met gps kan activeren, digitaal op een kaart de voortgang vast kan leggen en je familie en vrienden met één druk op de knop midden op de oceaan kan laten weten dat "alles ok is". Gat in de markt, zeggen wij.

De tweede vraag was iets makkelijker beantwoord. Voor de reis ontvangen we een cocktail van inentingen met als punten van twijfel: "Wel of geen Malaria tabletten mee?" en "Hoe groot is de kans dat ik gebeten word door een hond,aap of vleermuis?" De behandelend arts gaf uitkomst:"Als je mijn dochter was, zou ik je aanraden je wel in te laten enten en je kan voor een week malariapillen mee nemen voor de zekerheid." Weer een vraag beantwoord.

Alvast onderweg met Laura

Afgelopen week bekeken we via uitzendinggemist de docu van Laura's reis rond de wereld. Wat mooi gemaakt en stoere beelden! We waren alvast even onderweg...  De praktijk is anders. De laatste weken zijn ingegaan. We zijn allebei thuis en nu druk aan het klussen, op de boot, in huis en in gesprek met tal van instanties. Op 14 juni nemen we afscheid van familie, vrienden en oud-collega's... Het aftellen is nu echt begonnen!

"Red de banaan" en andere voorbereidingen

Het is bizar hoeveel we moeten weten voor onze grote reis. Dieselfilters, wecken van voedsel, routeplanning, visa en vergunningen, 30 jaar oud lummelbeslag voor de mast en gezondheid aan boord is een greep uit onderwerpen waar we op dit moment mee bezig zijn. Gezondheid aan boord, daar wilden we nog wel wat meer van weten. Want wat doe je midden op zee, met zijn tweeën, geen dokter in de buurt, bij een flinke snijwond in je arm?

Afgelopen zaterdag lagen drie bananen, met gapende wond in hun schil, op ons te wachten om ons antwoord te geven op deze vraag. Dr. Bart leerde ons de levensreddende handelingen op onze fruitige vrienden. "Normaal gesproken is de huid iets steviger en scheurt het bij 3mm bij de rand niet uit," gaf Dr. Bart aan, bij onze eerste dappere poging om de schil te dichten.

Bananen redden bleek geen onmogelijke bezigheid, maar op een rollende boot zal het nog lastig worden om netjes en schoon te werken. Onderweg zullen we nog vele bananen tegen komen, maar hopelijk geen gapende wonden. En mocht het gebeuren, zijn we in ieder geval voorbereid. Bedankt dr. Bart!