Bye Bye Huahine

De tijd vliegt! Een half jaar op een tropisch eilandje leek zo lang en eindeloos, maar dat is nu toch echt voorbij! We hebben afscheid genomen van 'la sauvage' Huahine. Afscheid nemen was nog niet zo makkelijk…

Zes maanden leven op een klein eiland, waar geen anonimiteit bestaat, waar de mogelijkheden beperkt zijn en je leeft met wat je hebt. Menno, ik en de baai. Vaak zonder internet, ver van de rest van de wereld en dichtbij onze gedachten en het water. Kite- en windsurfen hand in hand met nadenken over van alles en nog wat. Langzaam leven in een eilandtempo.

De vriendschappen die we hebben gesloten zijn ons dierbaar. Rainui en Menno, allebei leraar en leerling. De een leerde kiten, de ander paddelen in een Va'a. Onze buren, Aurélie, Loic en hun drie kinderen, zagen we hun eerste lodges bouwen en inmiddels loopt hun 'pension de famille' als een trein! We genoten van hun gastvrijheid en onze real life "Ik Vertrek" versie. Inspirerend!

Het simpele leven en onze vrienden gaan we missen! Niet langer zijn we Menno en Marielle, 'de Amerikanen', 'de Duitsers' of 'die van bij Pascal', maar anoniem op een veel groter eiland… Nieuw-Zeeland. Het land van Whakapapa en Whanaungatanga! Gewapend met auto en tent, zijn we klaar om dit nieuwe land te ontdekken!

Kijk voor foto's van ons laatste weken in Huahine en het vervolg van onze reis in Nieuw-Zeeland op onze Facebook-pagina. Benieuwd waar we uithangen? Vind hier onze huidige positie.

Surf in Huahine

In onze Achtertuin scheren we door de lagune en over het koraalrif. 6 maanden lang is dit onze stek, in het hart van de Pacific, op het eiland Huahine, in Frans Polynesie...

Langs de zijlijn

Huahine is een prachtig groen eiland, omringd door een rif met blauw water in verschillende tinten. We genieten van de natuur, de tijd met elkaar en het surfen! Zo tegengesteld aan de pracht van de natuur is het leven van veel mensen op het eiland, die amper rond kunnen komen, net als in de rest van Frans-Polynesië. Het is voor Menno het grootste verschil met zijn reis acht jaar geleden.

De zeilers die ons bezoeken vinden ons huisje en de plek prachtig en genieten hier van een kleine mini-vakantie. Verwachtingsvol kijken ze ons aan en stellen de vraag: "Jullie zullen inmiddels wel heel het eiland kennen?" Hoewel ik graag iets anders aan die zeilers zou vertellen, is de realiteit dat we van de gemeenschap niet echt onderdeel worden. We zien wel een hoop van het leven en kennen veel mensen van gezicht en maken een praatje, maar het is lastig om verder te komen dan de oppervlakte. 

Onder de oppervlakte gaat een hoop schuil. Cultuur, geloof en rijkdom spelen een grote rol. Af en toe krijgen we daar iets van mee. De vele onafhankelijkheidsvlaggen geven de gespannen relatie met Frankrijk weer en de invloed van de chinezen is merkbaar. Tot voor kort was de lokale taal verboden op school, horen we, en doordat enkel over Frankrijk wordt onderwezen, is veel kennis over de Polynesische cultuur verloren gegaan. Nu Frankrijk zijn handen langzaam los maakt en een lokale regering de macht heeft, is er een hoge mate van werkloosheid en corruptie. Een complex verhaal met twee kanten, waar we nog niet eens de helft van weten.

De mensen die we op straat ontmoeten weten dat we 'in het huis op de punt' verblijven en niet voor twee weken, maar voor een half jaar! Dat maakt ons in hun ogen super rijke toeristen en er wordt meer dan eens bij ons ingebroken. De prijzen liggen hier vijf keer zo hoog als in Nederland, wat ook voor ons een hele uitdaging is. We proberen zo simpel mogelijk te leven en voelen ons zeker geen rijke toerist, eerder 'cruisers op het droge'. We pellen nog steeds uien, bakken vaak ons eigen brood en eten pasta pesto. Het zijn onze ervaringen, mooi en minder mooi, die ons leven hier rijk maken!

Met de komst van zeilvrienden voelen we ons weer even écht onderdeel van de cruiserscommunity. We surfen samen, BBQ'n op het strand en zien de zon onder gaan achter de deinende masten. Ook mogen we meezeilen naar Bora Bora. De golven die onder ons door rollen, wind in de zeilen en de boot die door het water snijdt... We hebben het gemist! Al is de stalen Ouma wel wat anders dan onze Windover, op zee zijn, voelt voor ons nog steeds als thuis komen. We kijken er naar uit om straks, na flink sparen, weer met een eigen boot te kunnen varen. Het liefste weer een oude First! 

Op Bora Bora droppen we het anker in het meest heldere water wat we tot nu toe hebben gezien. De berg op de achtergrond is prachtig en alhoewel dit eiland erg toeristisch is, liggen we met de boot op een rustig plekje, niet ver van een resort. Na een leuke avond met lifeband op het vaste land, strompelen we in alle vroegte uit ons bed. Nu volgt het meest spannende moment, een plek terug zien te bemachtigen op de Taporo. Dit vrachtschip neemt maar 12 personen mee en als toerist heb je een kleine kans. De zoon van de eigenaar van ons huisje heeft voor vertrek al naar een aantal mensen gebeld om te laten weten dat we op Huahine wonen, wat onze kansen vergroot en we hebben geluk, we mogen mee! Wat een belevenis!

Meer foto's van Huahine, Bora Bora, Ouma en de Taporo kan je vinden op op onze Facebook.

Wat gaan jullie toch doen daar? Een half jaar?

Goede vraag!

Na bijna een jaar constant onderweg te zijn, is het fijn om even stil te staan. Vanuit ons huisje, hier op het eiland Huahine, kijken we uit over het water. Het geluid van de golfjes die breken op het strand, geeft een vertrouwd gevoel. We zijn nog steeds dicht bij de zee.

Omringd door palmen, wit zand en blauw water, stappen we iedere ochtend ons eigen schilderij in. We halen een verse baguette bij het dorpswinkeltje , checken het weer op internet en bedenken met een kopje koffie wat we die dag zullen gaan doen.

De dagen glijden hier vanzelf in elkaar over. Zodra er wind is staan we op de plank en ontdekken we surfend de lagune. Zodra de wind verdwenen is pakken we onze snorkelset, een boek, een paar kwasten en een leeg doek of pen en papier.  We turen over het water, kraken onze hersenen of een kokosnoot, en soms… heel soms… kunnen we ons ook gewoon stierlijk vervelen!

Inmiddels zijn er al weer bijna twee maanden voorbij en nog steeds zijn we het eiland aan het ontdekken. We gaan naar de supermarkt  in het dorp met de schoolbus die Atea rijdt of fietsen zelf de 65km door de heuvels en dalen van de beide eilanden waaruit Huahine bestaat. Pittig, maar prachtig!

We ontdekken wandelpaadjes in de bergen, bezoeken de omliggende motu’s (eilandjes) per kano of met zijn tweeën op de SUP en maken steeds meer kennis met het eilandleven. We missen de gezelligheid van de Tagwild, andere cruisers en het thuisfront, maar toch zouden we vanwege de pracht van de natuur en de familie bij wie we verblijven, nu niet op een andere plek willen zijn.

Wat hadden we het gaaf gevonden om hier met onze eigen Windover te liggen! Het blijft moeilijk dat we onze boot kwijt zijn. Daarvoor in ruil heeft onze reis doorgang gekregen. We zijn nu op de plek waar we van hadden gedroomd samen te komen! En al doet het soms nog pijn, we genieten van onze tijd in dit paradijs en zuigen alle indrukken in ons op, om straks weer mee terug te nemen naar huis.

Thuis blijft voor ons Nederland. Na Nieuw-Zeeland eind dit jaar gaan we terug. Waar we gaan wonen, werken en hoe we ons leven precies gaan inrichten weten we nog niet. Het is spannend omdat we alles achter ons hebben gelaten, maar ook leuk om er met een open en frisse blik naar te kunnen kijken!

Meer foto’s van ons verblijf in Huahine  zijn te vinden op onze Facebookpagina.

Zeven jaar geleden...

Menno onderweg op catamaran de Maverick Dream
met Louis, Francis en Stan van Aruba naar Australië in 2008.

Zeven jaar geleden schreef Menno, bij thuiskomst, het volgende over zijn verblijf in Huahine:

De lagune ten Zuiden van Huahine is ondiep en bezaaid met koraal. We zigzaggen met onze geringe diepgang om en over koraalhoofden heen en lopen een aantal keer bijna vast maar het is het waard! De Motu (eiland) waar we ons anker uitgooien is onbewoond en een van de mooiste die ik me herinner. Wit zand, palmen, kristalhelder water zover het oog rijkt. Er is een pas waar we kunnen golfsurfen, wind om te kiten en ik knal er een aantal dagen keihard op mijn windsurfer. Paradijs!

Na 2 dagen komen Atea en zijn zonen kennismaken. We laten hen de boot zien, daarna nemen ze ons mee in de golven en tonen ons de goede spots. We worden uitgenodigd voor het avondeten. We eten vers gevangen tonijn in kokosmelk en andere heerlijke gerechten waar ik de naam niet meer van weet. Ze vangen alles zelf en zijn grotendeels zelfvoorzienend en delen hun weelde met ons. 

Atea heeft een bijzonder verhaal. Hij werkte vroeger op een kantoor in Papeete, meer als 60 uur per week. Hij was veel te gestrest en na 20 jaar besloot hij dat het genoeg was. Zijn familie was belangrijker. Zijn leven veranderde. Niet langer meer zit hij achter een computer in de grote stad.

Hij werkt nu als buschauffeur voor de locale school van Huahine. Hij bouwt samen met zijn zoon kleine bungalows in de tuin die ze in de toekomst willen verhuren aan toeristen. Als de golven goed zijn leggen ze het werk neer en gaan ze de zee in. Atea geeft, helpt en heeft lief.

Hij is trots, trots op zijn eiland, trots op zijn zonen op zijn dochter die zo goed gaat op school, op zijn vrouw op het kleine kindje van zijn nichtje. Atea is gelukkig en ik heb niet eerder iemand ontmoet die zo veel zorg had voor zijn omgeving en zijn naasten. Een innig goed mens.

Als afscheid geeft hij ons zijn eigen gemaakte lure. Een nepinktvisje om mee te vissen. In de kop van de lure heeft hij een stukje zeldzame schelp verwerkt dat hij kreeg van zijn vriend die op de Tuamotu's woonde. In dat stukje schelp zitten alle kleuren van alle vissen in de zee, zegt hij. Sommige vrienden vragen zich af waarom Atea altijd zoveel vis kan vangen en zo'n geluk heeft. Het geheim zit in die zeldzame schelp. Hij geeft er een aan ons voor onderweg, voor onze tocht over de Pacific...We hebben nooit zo'n goede lure gehad!

Op de een of andere manier is Atea bijzonder. Het is niet alleen zijn goedheid die me raakt, maar hij doet me realiseren dat je leven thuis is. Dat dat de plek is waar je hoort en waar je moet zijn. 

Nu 7 jaar later, wederom in Huahine, huren we een woning van dezelfde Atea. Zijn toewijding aan zijn familie is nog even bijzonder. “this morning, I drank a cup a coffee with my wife, I looked here in the eye and told her she is stil soo beautiful!”, “I’m 50 but feel I’m 21 and she is 18!..”

Hij drukt ons dagelijks op het hart dat je moet genieten, dat je niet moet wachten met genieten tot je oud bent en je leven voorbij is. Wij zeggen hem dan dat we daarom nu we nog jong zijn dit avontuur zijn aangegaan en om die reden nu hier zijn.. Atea lacht en knikt..

Tepua en het afscheid van de Tagwild

In de ruime maand na ons vorige bericht is er een hoop veranderd. We zijn wederom zonder boot en verblijven op het vaste land.  Ditmaal is het echter geen pech, maar geluk die ons met beide benen aan wal zet. Maar voordat ik daar meer over vertel, zal ik verder gaan waar ik afgelopen keer gestopt was, onze aankomst in Frans Polynesië, in de Marquesas… 

We lopen over dezelfde weg waar Menno zeven jaar geleden al eens eerder over liep. Benieuwd of er iets veranderd is, op deze afgezonderde eilanden. Benieuwd naar die andere manier van leven, simpel en dicht bij de natuur. Zouden we er iets van mee krijgen? Want ookal komen we hier aan per boot, we blijven toch toerist. Een van de vele pick-up’s die naast ons stopt, om ons een lift te geven, laat ons kennis maken met de gastvrijheid, die hier in alle mensen verankert lijkt. 

Tepūa (Marquesiaans voor bloem) is één van die mensen. Ze laat ons trots haar land zien, waar ze met haar gezin leeft van de fruitbomen, zonder elektriciteit. Giegelend zegt ze dat op het moment bananen het menu van de dag zijn. Ook wij mogen niet vertrekken voordat we onze armen hebben volgeladen met fruit. Bijna bezwaard over zoveel gastvrijheid, proberen we iets terug te doen. Kapitein Louis heeft wat speelgoed voor de kleintjes, maar verder dan dat komen we niet. Ze heeft niets nodig en wil ons juist helpen. 

Bloemen komen terug op ieder eiland, in de natuur, bij de mensen in het haar en in de vrolijk wapperende gordijnen van de fel gekleurde huizen. Maar niet alles is zo rooskleurig als het lijkt. Het grootste verschil met zeven jaar geleden zijn de vervallen huisjes, bedelende mensen en verslagen gezichten, die we ook tegen komen, met name op Moorea en Tahiti. We horen dat vooral jongeren geen werk kunnen vinden en dat er gevochten moet worden om iedere baan. Ieder stuk land hoort van oudsher toe aan een bepaalde familie. Sommige families moeten hun grond verkopen, anderen proberen door middel van hun land zelf rond te komen van fruit en kokosnoten. Fruit en kopra (gedroogde kokosnoot) wordt verkocht en beland met de voorraadboot in Tahiti. 

Niet iedere jongere wil terug keren uit de stad en leven van het land. Steven wel. Hij is trots op zijn baai en de grond van zijn familie. Hij heeft het moderne leven achter zich gelaten. We plukken samen met hem limoenen die naar Tahiti gaan. In de baai wemelt het van de vissen en roggen, voor mij een prachtige eerste snorkelervaring. Zo waaien we van baai naar baai en van eiland naar eiland. Van Marquesas, naar de Tuomotus en van de Tuomotus naar Tahiti en Moorea. We genieten van het leven op het water en komen snorkelend, surfend en vissend de dag door. 

We zagen de hele reis al uit naar Frans-Polynesië en hebben nu moeite er afscheid van te moeten nemen. De tijd van de Tagwild begint echter te dringen. In plaats van November wordt Juli de maand van de oversteek naar de Filippijnen. We zouden afstappen in Vanuatu en vanuit daar doorreizen naar Nieuw-Zeeland. In het nieuwe tempo zijn we daar echter veel te vroeg. Waarom zouden we dan niet blijven op de plek waar we het liefste willen zijn? 

Een zoektocht naar een plek en manier om te blijven begint. Menno ontmoette zeven jaar geleden Atea op het eiland Huahine, die toen druk bezig was om met zijn familie bungalows te bouwen, die ze aan toeristen konden verhuren.  Deze man en zijn manier van leven maakte grote indruk op Menno en al die tijd waren we benieuwd of we hem nog eens zouden ontmoeten. Zou Atea er nog wonen? Zou het een plek voor ons kunnen zijn? 

Tijdens deze reis heb ik me vaak afgevraagd of iets toeval, pech of geluk is. Dat we dankzij de Tagwild onze reis hebben kunnen vervolgen (en hoe!?) en bij Atea een nieuw thuis hebben gevonden, kan echter niets anders dan geluk zijn! 

Meer foto’s van ons verblijf in Frans-Polynesië kan je vinden op onze Facebookpagina. 

Vliegende vissen en zeebenen?

Na een maand op zee staan we weer met beide voeten op vaste grond. Ik had verwacht dat we slingerend, als een stel dronken piraten, onze eerste stappen zouden zetten, maar de grond voelt vreemd vertrouwd aan. Alle geuren zijn echter als nieuw. We ruiken de aarde, planten en bloemen, zoals je normaal de zilte zeegeur op kan snuiven. Vanaf Panama ligt 3900 mijl oceaan (7200 km) achter ons. Een gedeelte van de wereldbol met bijna alleen maar blauw en een oversteek om te ontdekken of we nog steeds zo kunnen genieten van het op zee zijn.

Met zijn vieren, in wisselende wachten, weer en wind, zijn afgelopen weken werkelijk voorbij gevlogen. Dagen gevuld met series kijken, kaarten, vissen, lezen, koken, schrijven, muziek luisteren, maar ook met turen over de eindeloze oceaan. Nadenken over jezelf en de toekomst. Ik kan geen genoeg krijgen van de zonsondergangen, met prachtige wolkenpartijen die wisselen van kleur en de vliegende vissen, die ieder moment van de dag meters over het water scheren. 

Af en toe een squall zet iedereen weer even op scherp, maar is niet beangstigend. Het zorgt voor een zoutloze boot en een frisse douche. Afgelopen weken doen me realiseren dat we niet snel opnieuw in zulk plotseling heftig weer terecht zullen komen als op de Atlantic, dat we het nog steeds zo fijn vinden om op zee te zijn en dat er nu een prachtig gebied voor ons ligt waar we zo naar uitkeken. Op Fatu Hiva, het eerste (ei)land in zicht, droppen we ons anker in een prachtige baai, klaar om de Marquesas verder te ontdekken.

Menno heeft de tocht van Panama naar Marquesas vastgelegd in video:

Meer foto's kun je vinden op onze facebookpagina.

Blauwe vlag op de Pacific

Ook op de Tagwild blijven we schrijven over onze ervaringen met de Blauwe Vlag. Benieuwd of zo'n luxe catamaran ook duurzaam is? Of wil je iets weten over onze eerste ervaringen in de Pacific? Bekijk dan de nieuwe posts op de website:

Van rollercoaster naar onbewoond eiland

"Hoe laten we de boot hier netjes achter?"

Een vraag die ons afgelopen twee maanden niet heeft los gelaten. Het was pittig. Iedere dag een nieuwe uitdaging en geen oplossing. Een emotionele achtbaan waar geen einde aan leek te komen. Op het moment dat we de douane in Nederland uitlopen kunnen we het pas echt geloven: "We zijn weer thuis!"

Zonder boot. Zonder huis. Op een kwart van onze droomreis. Dat doet pijn. We hadden nog zo veel willen ontdekken met onze Windover! Het is een troost dat de boot nu voor iemand anders een droom is, die werkelijkheid wordt. Veel mensen hebben met ons meegeleefd tijdens en na het ongeluk. Bedankt voor alle steun, hulp, het meenemen van zoveel van onze spullen en de vele gezellige avonden! 

In Nederland vliegen de dagen voorbij. Bijpraten, herpakken en bellen met instanties. Binnen een ruime week verandert onze omgeving van droogte en harde wind in Kaapverdië, naar vrieskou en sneeuw in Nederland en vervolgens in de klamme hitte van de jungle in Panama. De Tagwild ligt popelend te wachten en neemt ons mee door de sluizen van het Panama kanaal. Niet veel later liggen we voor anker voor een onbewoond eiland in de Pacific. Palmen, jungle, wit zand en een vers gepelde kokosnoot. De denderende rollercoaster komt langzaam tot stilstand. 

Achter de sluizen ligt onze boot, een moeilijke tijd en mooie herinneringen. De nasleep van het ongeluk is er nog, in praktische regelzaken, maar ook in het verdriet wat nu pas komt. Het gaat hand in hand met deze fantastische kans om alsnog de Pacific te zien. Ons hoofd leeg maken van zorgen en weer ruimte hebben om te genieten. Vanuit hier kunnen we weer verder. Komende maanden zullen we als bemanning van de Tagwild onze reis vervolgen. 

Meer over de Tagwild en de crew in onze volgende post!


De tocht door het Panama kanaal kun je hieronder bekijken:

Terug en Vooruit Kijken

Vandaag kijken we terug op een prachtig jaar, waarin we besloten om onze droom te realiseren. We hebben maanden aan de boot geklust en afgelopen juni waren we klaar om aan ons avontuur te beginnen. Onze reis bracht ons door het kanaal, over Biskaye, langs de Spaanse en Portugese kust. We hebben genoten van het Portugese leven en hoefden daar nog geen afscheid van te nemen, omdat onze eerste oceaanetappe naar het Portugese Madeira leidde. Vanuit daar staken we over naar Tenerife op de Canarische eilanden om vanuit La Gomera "de grote oversteek" naar het Caribisch gebied te maken.

Bovenstaand filmpje laat de eerste week van deze oversteek zien, waar we erg van hebben genoten, maar ook het ongeluk en onze weg naar de Kaapverden. Zo eindigde 2014 heel anders dan wij hadden gehoopt, zonder mast in een moeilijk land om onze boot weer op te lappen. Dit filmpje is ook een eerbetoon aan onze prachtige WIndover II, die we hier helaas niet kunnen repareren. Onze reis en droom, Windoversea, zal echter niet stoppen. Komende tijd zijn we bezig om dit verhaal af te ronden, voordat we weer een nieuw verhaal kunnen beginnen. 

Vanuit Mindelo wensen we jullie een prachtig nieuw jaar toe waarin vele dromen mogen ontstaan en uitkomen!